Begin 2015 waren we er zeker van dat er steenuilen zaten bij ons in de buurt. Het kenmerkende geluid herken je onmiddellijk eens je het een aantal keer gehoord hebt. Eind 2015 hebben we dan twee steenuilkasten in de bomen achteraan onze toenmalige weide geplaatst. De ‘luxe villa’ in de eik, op een meter of 3 hoog, en in het verlengde van een dikke horizontale tak waar de jongen (takkelingen) op kunnen heen en weer trippelen. Met het houtoverschot van de eerste kast werd nog een kleinere nestkast gemaakt die iets verder in een knotwilg werd geplaatst. Niet veel later waren tot onze verbazing beide kasten bewoond en hadden we in 2016 een nestje met vier jongen in de luxe villa.
Vorig jaar waren de uiltjes weer op post en brachten ze weer een nest van vier jongen groot. Met onze wildcamera’s hebben we dat van dichtbij kunnen volgen: het continu aanvliegen van de ouders met muizen, rupsen, kevers, etc.; kleine uitlenkopjes die voor de opening verschijnen; jongen uiltjes die in de boom ravotten….en op een dag waren ze weg. En dan was het weer wachten tot volgend jaar….
Maar tot voor kort waren de uiltjes niet te bespeuren: geen glimp van hen te zien en geen typische ‘wief wief’ geluidjes bij valavond. Zou er iets met hen gebeurd zijn? Hadden we ze te veel verstoord door onze activiteiten in het toekomstige voedselbos? We dachten dat we het dit jaar zonder onze kleine bewoners moesten stellen. Gisterenavond keken er mij dan toch ineens twee ronde gele ogen aan vanuit de vertrouwde plek, om dan vlug weer te verdwijnen… Snel de wildcamera’s terug op beide nestkasten gericht en dat leverde direct een mooi resultaat op: zowel aan de villa als aan de kleinere kast werd een uil gespot. Er is terug hoop op een derde nestje voor 2018! De woelmuizen in de moestuin zijn alvast gewaarschuwd.
Meer info over het kleinste uiltje van Vlaanderen vind je op deze sites:
Wil je zelf volgen hoe steenuilen – en andere vogels – hun jongen grootbrengen, neem eens een kijkje op Beleef de lente.
