Al jaren lang vechten mensen tegen de natuur. We hebben allemaal redenen om de natuur naar onze hand zetten. Helaas zijn we de laatste jaren ook heel destructief geweest en hebben we (onherstelbare) schade toegebracht aan onze omgeving. Voedselbossen en permacultuur komen hier in tegemoet doordat ze proberen om te werken mét en niet tegen de natuur.
Zone 5
In permacultuur worden tuinen meestal in zones opgedeeld: zone 0 t/m zone 5, waarbij de eerste zones dicht tegen het huis liggen en de laatste zone het verst. In de zones dicht bij je huis richt je dan bijvoorbeeld een moestuin in terwijl zone 5 volledig aan de natuur wordt overgelaten (zie ook afbeelding onderdaan dit artikel). Het idee is dat zone 5 de andere zones voorziet van bacteriën, bodemdieren, insecten en andere nuttige dieren of ecosysteemdiensten.
Hier hebben we echter onze bedenkingen bij, want kan een natuurlijke zone de andere zones niet meer beïnvloeden als ze meer grenzen (randen, een andere permacultuurprincipe) heeft met de andere zones?
Onze theorie in de praktijk
Onze moestuin ligt meer achteraan in de tuin omdat we hier beschikken over een zonniger stukje grond. Dicht tegen het huis ligt er nog een groot stuk gras. We hebben hier de voorbije jaren al verschillende hapjes uit verwijderd door het gras af te plaggen, maar sinds de zomer van vorig jaar volgen we nog een andere strategie om van het gras af te geraken: niets doen! We maaien enkele de meest belopen stukjes en laten de rest gewoon op zijn beloop. Dit leverde in de zomer alvast een veel rijkere vegetatie op waarbij niet alleen nieuwe planten zoals klaver en duizendblad het gras koloniseerden, maar ook verschillende krekels en sprinkhanen genoten van de beschutting van het hoge gras.
We willen dan ook graag de evolutie van onze centrale wilde zone hier verder documenteren en geregeld zullen we dan ook updates toevoegen op deze blog om te zien hoe dit stukje natuur evolueert. Hier onder vind je alvast een klein overzichtje van op een gure februaridag 🙂
